چقدر غرق دنیا شده ام...
غرق آدم ها...
خدایا...
چندى از افطار گذشته...
تلویزیون داشت نمازمغرب آیت اللہ نجومى رو نشون مى داد...
یادم افتاد اون شبى رو که تازه به رحمت خدا رفته بودندو خوابشون دیدم...
خوابم چى بود بماند...
اما خب ؛ قصه ى من یه چیزدیگه س.
قصه ى من ، قصه ى آدمیته!! آدمیتى که فکرمى کنم مدتهاس ز آن دور شده ام...
خدایا تا کجا رسیده ام؟؟
تا چه حد به مقام خلیفة الهے رسیدہ ام ؟؟؟
تا چہ حد دور شده ام ؟؟؟
من دور شده ام .... ز انسانیت...ز آدمیت...ز عشق... ز مهر...
عجب حال و هوایى داره...
امام مهربانى ها سلام...
کمتر از یک سال مى شود، دورى من
از شما آقا...
راستش را بخواهید ،یک چیزى روى
قلبم سنگینى مى کند،
نمى دانم چرا...
حس مى کنم ، دیدن حرمت
وبارگاهت برایم غیرممکن مى شود...
واى زبانم لال...
اگر اینگونه باشد که من میمیرم...
مسیح ایران...
دلم سخت تنگ است...
مى شود فکرى به حال این بى قرارى
دل بى قرارم بکنى آقاجان... .
دلم مى شکند ها...
وقتى مى بینم ، اطرافیان راهى سفرمشهدت
مى شوند...
خوش به حالشان لابد از این دعوت نامه ها برایشان فرستادید.
دل است دیگر ... مى شکند !!!
دل است دیگر ... تنگ مى شود!!!
در آخرهم مهرسنگ بودن مى خورد برپیشانیش!!!
بارالها...
امروزم را دیدى؟؟؟
گوشهایم از صداى شکستن آن هنوز پر است...
در همین حوالى دلى را یافتم که خوردرشده بود...
بدست اشرف مخلوقات...همین اشرفى که برترى دارد زعالمیان.
الحق و الانصاف هم اینگونه است ، خوب بلداست دل بشکندخوب...
خدایا ...
من این دل شکسته را به تو مى سپارم...التیماش باتواى پرودگار
خدایا.....
باتمام زحماتى که کشیدم ، دلم به اندازه ى یک صبح زمستانى یخ زده!
چقدر بده وقتى که تموم انتظارت به پوچى مى رسه...
وقتى که نهالى که کاشتى ثمر نمیده....
وقتى که خار گل سرخ تا اعماق وجود دردستت مى خلد...
آن لحظه که آرزویت در اوج ناباورى مى شد محال...
و تو مى مانى...دنیاى پراز هدف که به پوچى گرویده است...
و تومى مانى و آن آرزوى که آرزویت را مقدس مى خواندو اما اینک...
باید شروع کرد،اینجا اگربمانى در این منجلاب خفه مى شوى...باید دوباره و از نو شروع کرد...
تقدیم به....
"بعدها مى نویسم"
آدمى در آغوش خدا غمى نداشت
پیش خدا حسرت هیچ بیش و کمى نداشت
دل از خدا برید و در زمین نشست
صدبار عاشق شد و دلش شکست
به هر طرف نگاه کرد راهش بسته بود
یادش آمد یک روز دل خدا را شکسته بود
