۱۵
تیر ۹۳
خدایا.....
باتمام زحماتى که کشیدم ، دلم به اندازه ى یک صبح زمستانى یخ زده!
چقدر بده وقتى که تموم انتظارت به پوچى مى رسه...
وقتى که نهالى که کاشتى ثمر نمیده....
وقتى که خار گل سرخ تا اعماق وجود دردستت مى خلد...
آن لحظه که آرزویت در اوج ناباورى مى شد محال...
و تو مى مانى...دنیاى پراز هدف که به پوچى گرویده است...
و تومى مانى و آن آرزوى که آرزویت را مقدس مى خواندو اما اینک...
باید شروع کرد،اینجا اگربمانى در این منجلاب خفه مى شوى...باید دوباره و از نو شروع کرد...
تقدیم به....
"بعدها مى نویسم"
