۰۴
مرداد ۹۳
شب 23 قدر ؛ وقتى خدا را به آقا امام زمان قسم دادم عجب حال غریبى داشتم...
فکر مى کردم آقا اینبار فاصله گرفته و دور شده از مردم و در جایى همچو غار حرا و یا تکه اى از آسمان بر روى سجاده اش نشسته و همانگونه که از غم مولا على مى گیرداز بى وفایى ماهم مى گیرد...
عجب مردمى شده ایم والا...تمام آن شب را به اسم على "ع" بیدار ماندیم ، شاید اشکى از ظلمت حضرت ریخته باشیم ولى بیشترش به حال خودمان گریستیم غیر این بود؟؟؟
اما درست همان لحظه هاى که اشک ریختیم براى امیرالمومنین ، کاش قدرى فکر مى کردیم که چرا غیبت مهدى "عج" اینقدر طول کشیده است؟
